Poezja Stanisława Kęsika urzeka czytelnika od pierwszych kart tomu. Jej naturalny spokój, stający się z czasem programowym credo, daje wytchnienie odbiorcy i pozwala na mentalne odejście od zgiełku mediów i krzykliwych wydarzeń. Obcując z tą literaturą odbiorca zanurza się razem z jej autorem i podmiotem w enklawy spokoju pośród palącego zboże słońca, dających zbawienny cień drzew i wielobarwnych kwiatów.
Ujawnia się przy tym również pewien rozsądek kompozycyjny, dzięki czemu zespół wierszy, nieplanowanych raczej z góry jako całość, zyskuje pod jedną okładką spójną postać intelektualną i artystyczną.

Artur Ziontek