niektórzy ludzie

nie rozpychają się

po komnatach życia

nie ryją na murach

swych imion i dat

…

przemykają cichutko

dyskretnie na palcach

bezszelestnie sunąc

długimi korytarzami

dni miesięcy i lat

jak w muzeach

niczego nie dotykając

…

na brzegach krzeseł

nieśmiało siadają

delikatnie muskając

opuszkami palców

zbyt miękką tapicerkę

…

i nadgryzają zawsze

tylko odrobinę jabłka

nie zatracając się

w bogatej pełni smaku

…

zapamiętałem niewiele

uśmiech życzliwość

bez zdarzeń czy słów

tyle

…

w świątyni

pośród refleksów

kolorowych witraży

niepozorny czarny motyl

bezszelestnie trzepotał skrzydłami

jak niegdyś nie absorbując

zwołanych po tylu latach

… to też zapamiętam

                                   Ostatnie pożegnanie Asi Z.

- koleżanki z klasy