Niechaj będzie to także nasza Pascha - Przejście do pustego grobu Jezusa, który przemówi słowami Anioła: "…nie bójcie się… " (Mt 28, 5). 

Wielkanoc przełamuje izolację i barierę lęku. Spełnia zapowiedź dawnego proroctwa: "Śpiewajcie Panu, wysławiajcie Pana! Uratował bowiem życie ubogiego z ręki złoczyńców" (Jr 20,13). 

Życzę zatem Wielkanocy, która usuwa grobowy kamień ograniczeń, niepokoju i strachu, odsłania poranek nadziei i jest źródłem niezłomnej odwagi oraz siły. 

Radosnego Alleluja! 

W imieniu Zarządu Związku Literatów na Mazowszu,

prezes dr Teresa Kaczorowska

WIERSZE WIELKANOCNE 4 POETÓW ZE ZWIĄZKU LITERATÓW NA MAZOWSZU

Dariusz Węcławski

I znów

i znów jak zawsze

klęczę przy twoim ciele

przed grobem klęczę

wśród kwiatów i świec

cyklicznie rok w rok

ty wiesz…

wiesz przecież

byłem wśród nich

ja też rzuciłem kamieniem

to ja podniosłem bicz

cierniem koronowałem

twoją świętą głowę

zimnym młotkiem

przybijałem gwóźdź

ja wyparłem się ciebie

nie czekając na pianie koguta

wczoraj rok temu i dwa

zawsze tak samo

i ja to zrobię za rok

i znów i znów i znów

przesiąknę twoją krwią

i… miłosierdziem twoim

bo ty… ty ciągle

próbujesz mnie zbawić

Barbara Sitek - Wyrembek

DALEKO PANIE

Ogród Oliwny Twą ciszą Panie

Potem zwilżony

Wszystkie oliwki zawstydzone

Za odpoczynek

Getsemanii

Ty Panie

Zostałeś sam?

Z Ojcem?

Z kielichem w dłoni?

Krzyż na Golgotę upada

Nie zdążam

Może za daleko stoję

Nie zdążam

Odszukać chusty

Codziennie pragnę

Współczucia

Dla kogo

To wszystko Panie

Taka to ze mnie Weronika

Teresa Kaczorowska

W wielką sobotę

w wygaszonej 

wielkopostnej 

świątyni

zakonnica w czerni układa 

przed ołtarzem duże bukiety

różowa lilia

biała róża

różowa lilia

biała róża…

obojętny dla niej

kłębiący się za plecami tłum

wielość potraw do poświęcenia

dla których musiano 

dostawić jeszcze jeden pulpit

obojętny dla niej

kult Grobu Pańskiego

medytacje nad śmiercią tragiczną

krótka ucieczka ludu od spraw doczesnych

wielkanocne zajączki kurczaki baranki

różowa lilia

biała róża

różowa lilia

biała róża…

siostra w habicie pragnie jedynie 

aby jej kwiatowe kompozycje olśniły Jezusa

który z grobu w rezurekcje powstanie

a wraz z nim ożyje na nowo i ona 

i inni Pana podopieczni

różowa lilia

biała róża

różowa lilia

biała róża…

Wielka Sobota, 22 marca 2008

Mariola Kokowska 

WIELKANOC

Spokojność, a kwiecień krzyczy.

Wiosenność jak maszt 

niesie krzyż.

Chrystus

Smutek i Miłość,

krwiobiegiem samotności 

zdobywa szczyt.

Noc czarnych molekuł istnienia

kruszy kołatki wysłowień,

kamyki cisz. 

Milkną, 

a świat zawodzi.

Obdarty z sił rodzaju Syn 

los wypełnia 

pustym Grobem bezczasowości

ubranej w zimno, ciepło

Kiełki misterium 

oślepione całunem płaczu

wylęgają znikanie

na czas przed

Zmartwychwstaniem 

Wielkanoc woła nas palmą, słońcem, luną

wesołość w święconce 

malowana życiem.

Niebo otwarte koron istnienia

na kępy prymulek czasu

Dolorosa, lamentacje, pasje

płynące Stabat Mater.

Kim jest człowiek, czym świat 

wzejście z popiołu.

Niwecz deliktu, rodzący miłość.

Niepojętość spełnia się

światłem o wiośnie 

niebiańskim 

Mesjaszem baź – Alleluja!