Nie mąć ciszy -

tych strun tysiąca.

Wnet usłyszysz szepty oczu

zatopionych w błękitach,

szmery ust zaklętych,

rumiane szelesty lic

ukrytych we wstydliwych dłoniach.

Nie rań ciszy

zamkniętej w ptasich skrzydłach

wzlatujących nad przestrzenią

i opadających na gniazda

ludzkich serc,

gdzie zgiełk dnia znalazł ukojenie.

Nie gaś ciszy, bo maścią

dla skołatanych dusz

błądzących po arenach świata,

szukających swojego wczoraj

i wątpiących w dziś i jutro.

Nie zamykaj ciszy

w zimnych uściskach zgrzytów, trzasków

i huków, które cichną

w brzozowym koszu ze szkarłatem.

Cisza,

ciszę,

z ciszą -

zawsze i wszędzie -

w tchnieniu nadmorskiej bryzy,

w halnym nad Kasprowym,

w szkwale nad Niegocinem.