Życie przykleić do sensu

  W sobotę, 18 lutego 2023 r. - podczas wietrznej ale słonecznej pogody - rodzina, środowiska artystyczne, reprezentanci władz, przyjaciele pożegnali Dariusza Tomasza Węcławskiego (zmarł nagle 13 lutego 2023 r.). Pochodzącego z Iłowa pod Działdowem poetę i prozaika, absolwenta Wydziału Ochrony Środowiska Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Spoczął w Ciechanowie, gdzie tworzył i najdłużej mieszkał. 

  Mszę św. w jego intencji odprawili w kościele pw. Matki Boskiej Fatimskiej w Ciechanowie ks. proboszcz Jan Jóźwiak (zaprzyjaźniony ze zmarłym, współautor jego książki „Ćwierćwiecze Parafii pw. Matki Bożej Fatimskiej w Ciechanowie 1966-2021”) oraz ks. dr Roman Raczko, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie i dyrektor Caritasu w Grodnie. Podczas pożegnalnej mszy św. śpiewała pięknie Joanna Kiszkurno, a wspomnienie o Dariuszu T. Węcławskim wygłosiła dr Teresa Kaczorowska, prezes Związku Literatów na Mazowszu – którego treść poniżej:   

  Dariusz Tomasz Węcławski (1971-2023) – poza funkcjami zawodowymi – był poetą, eseistą, animatorem kultury, społecznikiem. Od 12 lat (od 3 grudnia 2011 r.) należał do Związku Literatów na Mazowszu, a od 9 lat (od 28 marca 2014 r.) był wiceprezesem naszej samodzielnej organizacji, skupiającej aktualnie 25 pisarzy. Był bardzo zaangażowany w działalność Związku. To on głównie przygotowywał dla nas wnioski o pozyskanie funduszy i pomagał te wnioski rozliczać. To on bywał często jurorem w konkursach literackich, wspierał mnie w prowadzeniu Nocy Poetów, a w okresie kierowania Krajowym Ośrodkiem dla Chorych na Stwardnienie Rozsiane gościł w Dąbku poetów w czasie Światowego Dnia Poezji UNESCO czy podczas Leśnych Impresji. 

  Ale Darek Węcławski przede wszystkim świetnie pisał. Jest autorem czterech książek poetyckich i dwóch książek prozą. Jego wiersze tłumaczono na języki obce, publikowano w pismach literackich, almanachach, zbierał za nie nagrody w konkursach. Pisał też recenzje zbiorów poezji, spektakli teatralnych, artykuły prasowe. Był również współautorem zbiorowego tomu poświęconego Janowi Pawłowi II pt.  Płomyki Pamięci (2011). Wiele jego utworów oczekuje na druk.

  Darek wyszukiwał też talenty poetyckie osób niepełnosprawnych i chorych na stwardnienie rozsiane – to on opracował i wydał dla nich cztery tomiki poezji, to on zainicjował i prowadził w Dąbku cykliczne „Dąbkowskie Wieczory Poezji” (ponad 40 edycji w zabytkowym dworku Doberskich), zapraszał ich na nasze imprezy literackie, promował. 

  Za swoją działalność twórczą i społeczną został uhonorowany Odznaką ministra kultury „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2016), a przez prezydenta miasta - „Medalem za Zasługi dla Ciechanowa” (2017).

  Darek był nie tylko zdolnym pisarzem, ale ciepłym, serdecznym kolegą. Ostatnio spotykaliśmy się w Związku Literatów w bibliotece miejskiej w Krzywej Hali częściej niż zwykle, gdyż nasz Związek obchodzi w tym roku swoje 25-lecie. Przedsięwzięcia na tę okoliczność planowaliśmy razem jeszcze na ostatnim posiedzeniu Zarządu, 27 stycznia br. Był optymistą, wierzył, że to będzie dla nas ważny, dobry rok Jubileuszowy. Jego nagłe odejście wciąż przyjmujemy z niedowierzaniem,  nie skończył przecież jeszcze 52 lat! To ogromny dla nas cios. To strata nie tylko dla regionalnej, ale i dla kultury polskiej. 

  Darku! Wiedzieliśmy o Twoich kłopotach osobistych ostatnich lat. Mówiłeś nam o swoich problemach i słabościach, bo byłeś, jak pisałeś, „wcale nie wolnym od przywar i wad”. Zawsze mogłeś liczyć na nasze zrozumienie, podobnie jak na serce matki Twojej, której tak pięknie dziękowałeś „za słowa i milczenie” w jednym ze swoich wierszy (Podziękowanie). Wierzyliśmy jednak, że trudności te pokonasz – przecież już wychodziłeś na prostą! Twoja ostatnia książka Ciechanów Ukrainie (Oficyna ZLM, Ciechanów 2022) odniosła sukces, rysowała Ci się perspektywa nowej, ciekawej pracy! 

  Ale już 20 lat temu napisałeś, że jesteśmy tylko „zabawkami opatrzności” (Zabawki opatrzności, …zasuszone róże ożywają na końcu świata…, Ciechanów 2003). A w ostatnim swoim wierszu wyznałeś:

[…] okazało się

nie czekam już na nic

mrożą mnie strumienie  mojego teraz

konieczność wskrzeszania jęku

kiedy ciało musi się poddać chwili

widzę więcej mimo zaciśniętych powiek

ale mogę rozmawiać

tylko o pogodzie

biorę się w garść

niewiele tego

bo jak piasek przesypuję się

między palcami

(O powinności, z cyklu Spalone Zeszyty, Luty 2023)

  Darku, obyś po drugiej stronie światła zaznał więcej szczęścia i pisał bardziej słoneczne, radosne wiersze. I niech spełnią Ci się słowa z innego Twego wiersza: 

[…przeminę

wymknę się niepostrzeżenie

dyskretnie drzwi uchyliwszy

[…]

…chciałbym tylko subtelnie trwać

gdzieś tam w sumieniach swych dzieci

chciałbym tylko… życie przykleić do sensu 

(Życie przykleić do sensu, „CZL” nr 16, Ciechanów 2014, s. 91-92)

Teresa Kaczorowska, prezes Związku Literatów na Mazowszu