W Stanach Zjednoczonych Ameryki (USA) ukazała się nowa książka Teresy Kaczorowskiej, nosi ona wdzięczny tytuł „Kończą się wiśnie...” („Cherries are gone”) Poniżej recenzje tego dziełe.

Tu można nabyć Książkę

Recenzje:

Dina Lau-Bukowska (Burgas, Bułgaria):

W poezji Teresy Kaczorowskiej podoba mi się forma i oryginalność. Podziwiam ją też za odwagę i prawdziwość - to bardzo cenię.

Józef Pless (Warszawa-Lubeck, Niemcy):

W poetyckim wersie Teresy Kaczorowskiej najważniejsza jest miłość, przyroda i cisza. Jest też miejsce na trwanie i cierpienie, a przede wszystkim obecny jest Bóg. Poetka oddaje nam swoją wrażliwość i przestrzeń, w której słowo staje się poezją. Zapewniam, że historia literatury nie przemknie się tak łatwo obok Jej zamyśleń... W swoich reportażach zmierza się z prawdą historyczną, narodową; w badaniach - z Maciejem Kazimierzem Sarbiewskim; rozprawę doktorską pisała o polsko-amerykańskim zapomnianym poecie i odkrywcy wczesnych dziejów Polonii w USA Mieczysławie Haimanie; a niedawno ukazały się jej dwie piękne książki: o Marii Skłodowskiej-Curie i o Marii Konopnickiej. Teresa Kaczorowska staje się nad Wisłą coraz jaśniejszą gwiazdą.

Maria Zakrzewska (Chicago, USA):

- Teresa Kaczorowska, poza tym, że jest reporterką i badaczką, jest niezwykle utalentowaną poetką.[…] Większość jej utworów ma charakter bardzo osobisty. Poetka mówi w nich o zachwycie nad pięknem przyrody, kontaktach z innymi ludźmi, o uczuciach, tęsknotach i nadziejach.[…] Poezja jest dla Teresy Kaczorowskiej czymś w rodzaju pamiętnika, w którym notuje nie tylko swoje codzienne przeżycia, wrażenia i doświadczenia, ale także spostrzeżenia i refleksje zrodzone w trakcie licznych podróży. Utwory jej charakteryzuje mądrość, życzliwość dla ludzi […] Tkwi w nich nuta melancholii, ale nie ma smutku. Jest dojrzałość, dużo optymizmu oraz nadziei na przyszłość.

Elżbieta Juszczak (Politechnika w Koszalinie, Polska):

-  Teresa Kaczorowska należy do rzadkiego grona poetów, którzy bez skrępowania przywołują pewien katalog wartości – kraj, jako to mówił Różwicz „z raną”, oraz gniazdo i Bóg. Jest dumna ze swojej polskości. Odwołuje się często do kart tragicznej historii, ale i patrzy z nadzieją w przyszłość. Obecnie w literaturze dominuje postmodernizm, w którym takie wartości ulegają zmiksowaniu, albo nawet przedawnieniu i kompromitacji. A Teresa Kaczorowska, gdziekolwiek w świecie jest, przywoluje kraj i nosi w sercu paradygmat polskiego losu …]. Jej poezja to hołd wobec ojczyzny.