Z końcem sierpnia 2024 roku ukazał się kolejny tomik poetycki Marioli Kokowskiej – polskiej poetki, literatki i psychologa muzyki z Mazowsza. Publikacja nosi tytuł – „Ptasie szczebioty”. Zbiór wierszy autorki, dla których źródłem inspiracji był rezerwat przyrody „Jedlina” – podzielony został na dwa cykle poetyckie: „Słowicze pieśni” (2021), „Żurawie i pustułcze pieśni” (2022-2024).

  Pierwszy cykl wierszy, zamieszczony w „Ptasich szczebiotach” o nazwie „Słowicze pieśni” (2021) – zawiera cykl utworów poetyckich, inspirowanych obecnością ptaków i krajobrazem wschodniego Mazowsza. Wiersze powstały w 2021 roku, w trakcie pandemii COVID-19, uaktywnione wędrówkami po uroczyskach Rezerwatu „Jedlina”.

  Drugi cykl utworów poetyckich, zawarty w publikacji „Ptasie szczebioty” nosi nazwę „Żurawie i pustułcze pieśni” (2022-2024). Wiersze te powstawały w okresie wiosenno-letnim i jesiennym lat 2022 – 2024, dla których impulsem do powstania były wędrówki po zagajnikach Rezerwatu „Jedlina”, położonego na wschodnich rubieżach Mazowsza. Zdecydowana większość utworów to właśnie obrazy natury, ukazane w każdej z pór roku, choć najwięcej jest tych wiosennych i jesiennych. Poetka jest wielbicielką ptaków, bytujących na nizinnych lasach, które są skupiskiem starodrzewów z jodłą pospolitą i dębniaka turzycowego.

  Mariola Kokowska wydała trzy tomy poetyckie: „Portrety w polifonii” (2021) (ISBN 978-83-947466-6-7), „Pisane Mazowszem” (2021) (ISBN 978-83-954668-5-4), „Ptasie szczebioty” (2024) (ISBN 978-83-969793-8-4). Jest autorką książki popularnonaukowej o XIX-wiecznej kompozytorce i pianistce z Mazowsza – Tekli Bądarzewskiej-Baranowskiej pt. „Melodie z mazowieckiego dworku” (2021). Napisała wiele publikacji z dziedziny psychologii, psychologii muzyki, fenomenologii muzycznej i muzykoterapii, które zamieszczono w polskich i zagranicznych monografiach i czasopismach naukowych. Jest autorką książek z dziedziny psychologii muzyki, zatytułowanych: „Psychologia z # Muzyka” (ISBN 978-83-66791-16-9) (2023) i „When I fall in Love”. O związkach narracji muzycznej z emocjami muzycznymi” (ISBN 978-83-969793-9-1) (VIII’2024).

  W posłowiu książki „Ptasie szczebioty” znajdziemy fragmenty słowa pisanego o wydanym w sierpniu 2024 r. tomiku poetyckim Marioli Kokowskiej, które sformułowała Izabela Zubko – polska poetka, literatka:

MUZYKA NATURY

  „Ptasie szczebioty” Marioli Kokowskiej to zbiór wierszy, który łączy w sobie elementy ornitologii, muzyki oraz psychologii. Autorka maluje barwne pejzaże za pomocą słów określających między innymi dźwięki. Aby opisać ptasie odgłosy, używa terminologii muzycznej. Natomiast ptaki ukazuje jako symbol wolności, piękna, miłości, nadziei i odnowy, przypominając nam o cykliczności natury i nieustannym odradzaniu się życia. Na przykładzie piskląt dotyka również wątku przekazywania tradycji z pokolenia na pokolenie. A konkretnie procesu dziedziczenia nie tylko śpiewu, ale i kultury. Ponadto wykorzystuje ptasie trele jako odniesienie do ludzkich uczuć i doświadczeń. (…)

  Słowiki – główni bohaterowi pierwszego cyklu poetyckiego, wchodzącego w skład zbioru, stają się tu solistami dnia i nocy. Ich pieśni pełne są tryli, appogiatury, mordenty czy ostinato. A poprzez subtelne forte-piano poetka wprowadza intymność i tajemniczość. To z kolei ułatwia czytelnikowi usłyszeć tytułowe szczebioty i stać się świadkiem koncertu, w którym wspomniane ptaki tworzą symfonię. A skowronki, szczygły, drozdy i kosy są dla nich tłem. Grają tak zwane drugie skrzypce. Wszystkie te głosy splatają się, tworząc muzykę natury, gdzie każdy jej element ma swoje miejsce w orkiestrze, a żaden dźwięk nie jest przypadkowy.

  W drugim cyklu Mariola Kokowska skupiła się na żurawiach i pustułkach. Żuraw to „dumny arystokrata mglistego poranka” o majestatycznym wyglądzie, którego niezwykłe piękno trudno jest w pełni pojąć ludzkim umysłem. Ta transcendentalna istota o duszy człowieka staje się pomostem między światem widzialnym a duchowym. Jest strażnikiem porządku na mokradłach i przewodnikiem duchowej wędrówki po torfowisku, starorzeczu, szuwarach, gdzie „bagniste tereny, pokryte trawą i wysoką roślinnością / bujnie rozwijały się w (…) myślach”. Jego taniec w rytmie hiszpańskiego flamenco, to nie tylko rytuał, a klangor to nie tylko zwykły klekot, ale hejnał celebrujący odlot „kluczem do nieba”.

  Natomiast drapieżny ptak pustułka został tutaj przedstawiona jako wartownik balansujący między życiem a śmiercią. Jest on niewidzialnym świadkiem, kiedy „umilkł las śpiew wiatr / zrównany z płaszczyzną”. W tych wierszach zauważalne są rozważania nad nieuchronnością losu, a także odczuwanie straty i przemijania, co łączy je ze wcześniejszymi utworami. (…)

  Inspiracją do napisania niniejszej publikacji stał się rezerwat przyrody „Jedlina”. Był on dla autorki w okresie pandemii terenem do obserwacji ptaków, a także schronieniem przed hałasem wielkiego miasta. Przebywając w okolicy Cegłowa, Rososzy i Siennicy (województwo mazowieckie)  utrwaliła w metaforach krajobraz a w odniesieniach do uniwersalnych prawd uchwyciła piękno. Umiejętnie splotła elementy przyrody z refleksją filozoficzną, skłaniając czytelnika do zadumy nad jego związkiem z naturą i poczuciem odpowiedzialności za przyszłość planety.”

Fragment posłowia do książki „Ptasie szczebioty” - Izabela Zubko