ten ptak, który zastygł na śniegu
był przypomnieniem pewnego
zimowego dnia
z dzieciństwa
wówczas jeszcze wszystko było
pozbawione wątpliwości
taka wyprawa w białą niepewność
daleko od siebie
dzikie psy, które poharatały nogę koledze
nasze krzyki
i ptak, który patrzył na wszystko
ze spokojem
wracaliśmy pokonani
nie chcąc okazać łez
które szybko zamarzły
o żadnych słowach nie mogło być mowy
białe milczenie
niczym czas zawieszony na parapecie
starego
domu
całe lata trwała ta wędrówka
po śniegu kolejnych krajobrazów
i tylko ptak zachował spokój
przykuty do naszego los